مطرب بزن شیپور و نی

عمر حسین گردیده طی

ای داد هی بیداد هی

زینب ای همشیره سلطان اولاد لوی

گیر می باشد حسینت بهتر از شاهان کی

رو نما بیدارش از خواب برگو تا به کی

شمرش زند داد هی بیداد هی

اهل بیت شه لب تشنه به چشمان پرآب

گرکه بیدار نسازید حسین را از خواب

پا گذارم زجفا در حرم پیغمبر

سر ببرم زحسین ابن علی از خنجر

تو که ساقی کوثری حسین

توکه نوگل حیدری حسین

تو که سبط پیمبری حسین

به میان این همه ناکسان

زچه زار و مضطری حسین

نه مراست قدرت کارزار تو

نه مراست جرات در فرار تو

همه خون تپان شده یار تو

دیگر این جهان به چه کار تو

خورد ای شه عرب و عجم حسین

مفشان ز دیده عقد گوهر

نکند کلام تو به ما اثر

دگر ای پدر بنگر پسر

به میان خون همه غوطه ور

همه گلرخان همه مهوشان تو حسین

ای درمانده وادی حرمان حسین

ای گوهر بحر ایمان حسین

ببین لشگر همه بر قصد جانت

کجا جان می بری با این شجاعت

بدان دیشب جمله با هم

نمودیم مشورت ای فخر عالم

تمامی همدل و هم رأی هستیم

کمر بر قتل تو از کینه بستیم

نداریم چاره ای با هم ستیزیم

مگر خونت در این صحرا بریزیم

بلند مرتبه شاهی زصدر زین افتاد

اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد

هوا زباد مخالف چه قیرگون گردید

عزیز فاطمه از اسب سر نگون گردید

ای لشگر نمائید سنگ بارانش

به ماتم او بنشانید جمله یارانش

ایا امیر جهانت به کام من باشد

مرا فرست که این کار کار من باشد

ایا امیر به من ده تو خنجر خونخوار

منم که آینه شرم من گرفته غبار

منم که زلزله در عرش اعظم اندازم

منم که رأس حسین زینت سنان سازم

زینب دلش خوش است که دارد برادری

من بی برادرش کنم از نیش خنجری

منم که نیست مرا بهره از مسلمانی

زنم به پای چکمه به صندوق علم ربانی

منم شمر سنگین دل بد گهر

بلی فاطمه دخت پیغمبر است

ببین سینه من چه دارد نشان

چه گفته است مگر جدت رسول

مرا نیز بر دل همین مایل است

کسی آب از سگ نکرده طلب

سگ مرا خوانی ایا شاه امم

سینه ات با پای چکمه بشکنم

هی هی که دهقان گل پروریده

نی نی که یزدان نور آفریده

زلف سیاهش مشک خطائی

با صحن امکان پروا کشیده

اندر تفکر اندر تحیر

کاین ماهرو را کی پرویده

ای ماه انور گو از چه برجی

ای درّ مکنون گو از چه درجی

بر گو که اصلت از چه مقام است

منسوبیت چه با این امام است

کاین گونه دلجو گشتی بر این شاه

از سینه هردم بهرش کشی آه

زین خسته ای طفل میکن کناره

از آه و زاری برگو چه چاره

باید سرش را برم زپیکر

از راه کینه برّم زخنجر

طفلک شیرین کلام دربدر

چند ریزی اشک خونین از بصر

آنکه سازد شمع رفعت را خموش

کی دهد بر ناله پروانه گوش

چاره ام جز کشتن این شاه نیست

اهرمن را با سلیمان راه نیست

منکه اندر قتل شه آماده ام

نیست باک از کشتن شهزاده ام

اول ای گلگون قبا زیبا پسر

خویش را عریان نما از پا به سر

تا نگردد جامه ات از خون نگار

تا برم بهر غنیمت یادگار

رختهای خویش را دادی به من

از چه رو کردی دریغ از پیرهن

ای حزین بینوا ای طفل زار

از چه بر قولم نداری اعتبار

طفلک شکر لب شیرین کلام

چاره جز کشتن ندارم والسلام

به چشم ای طفلک شیرین سخن

کشتنت سهل باشد در نزد من

کشته گان کربـــــــلا در آفتاب

خورده اند از جدول این دشنه آب

تشنه ای بنشین که سیرابت کنم

خسته ای بنشین که در خوابت کنم

بندم ره بیننده اعلام هدی را

هرچند نپوشیده کسی نور خدا را

این قبله نما رو بر آن قبله نموده

بر قبله کشم پرده کُشم قبله نما را

شاها مکن اندیشه تو بر قلب کبابش

اکنون زدم رعشه خنجر دهم آبش

ای شاه جگر تشنه شنیدم سخنت را

سیراب نمودم گل باغ حسنت را

گر دیده ببستی تو زخنجر زدن من

اکنون بنگر حنجر نازک بدنت را

مر خصی در این لحظه تا نماز کنی

رخ نیاز به درگاه بی نیاز کنی

حسین جان می دهد الله اکبر

به زیر خنجر است الله اکبر

یا حسین با این همه در ماندگی

انتظاری می کشی از بهر کی

بگو تا مادر زارت بیاید

دم مردن عزاداری بیاید

یا حسین ازچه نبرد خنجر من حنجرت

سرّ این مطلب بیان فرما به قربان سرت

بگو شهاده که سر از تنت جدا سازم

میان سر و تنت طرح دوری اندازم